Dinsdag dilemma: Is onderwijs zonder internet onmogelijk (geworden)?

Ik herinner me mijn stageschool rond 2005 nog goed. Er hing een krijtbord in elk lokaal, collega’s communiceerden via briefjes in postvakjes, en leerlingen waren blij als de televisiekar werd binnengereden. Internet? Dat was er nauwelijks. De school had één e-mailadres en niemand miste het. Toch draaide alles. We improviseerden, gebruikten werkboeken en vonden creatieve oplossingen. Fast forward naar 2025. Het onderwijs is compleet digitaal. Van digiborden en online leerlingvolgsystemen tot digitale toetsen en zelfs 3D-printers: internet is overal. Tijdens een recente DDOS-aanval op onderwijsinstellingen kwam dat pijnlijk aan het licht. Door de aanval was het internet op veel scholen traag of onbruikbaar, met als gevolg dat lessen niet door konden gaan zoals gepland. Een collega reageerde treffend: “Dan moeten we maar naar huis.” Een grap, natuurlijk, maar zit er niet een kern van waarheid in?

De vraag dringt zich op: is internet inmiddels net zo onmisbaar geworden als stroom, water of zelfs koffie? Natuurlijk, technologie heeft ons onderwijs enorm verrijkt. Het biedt talloze mogelijkheden, van gepersonaliseerd leren tot interactieve lessen. Maar wat als die laag wegvalt? Kunnen we nog terug naar de basis? Of is het onderwijs zó verweven met internet dat we zonder geen kant meer op kunnen?

De nostalgie van het krijtbordtijdperk doet me beseffen dat eenvoud soms krachtig kan zijn. Misschien moeten we onszelf vaker afvragen hoe afhankelijk we zijn van technologie. Zijn we nog flexibel genoeg om offline te werken? Of hebben we onze creativiteit en veerkracht ingeleverd in ruil voor digitale efficiëntie?

Wat denk jij: kunnen we zonder internet nog effectief onderwijs geven? Of is het tijd om te accepteren dat het net zo belangrijk is geworden als de stroom die het licht in ons lokaal laat branden?