Als je tien jaar in de MR zit dan heb je wel recht van spreken over het onderwerp werkdruk. Letterlijk. En dat doet Lars van Hinsbergen ook. Over wat MR werk eigenlijk is. En waarom het wel meevalt met die werkdruk. “Ik vind het vaak maar gemiemel.”
HIj zit inmiddels twintig jaar in het onderwijs. Geboren in Groenloo, opgegroeid in Eindhoven, gestudeerd in Utrecht en sinds 2005 werkzaam met veel plezier in Lisse. Vader van twee pubers en fanatiek wielrenner in zijn vrije tijd.
“Waarom het vak aardrijkskunde?” Ik zou bijna vragen: ‘Waarom niet?’ Het is actueel, je bent er zelf onderdeel van. Het verklaart van alles. Lachend: “Je leven wordt er gewoon aangenamer van. Hoe mooi is het als iemand zegt , O! Nu snap ik het meneer”
Medezeggenschap
Ik ben in de medezeggenschapsraad (MR) gegaan omdat ik graag achter de schermen meekijk. Ik kan het niet laten mijn neus ergens in te steken en mijn mening te geven. Constructief meedenken.
Ik ben best vaak op de hand van onze schoolleiding. Er wordt veel geklaagd onder collega’s, mensen die zichzelf als slachtoffer voelen van de werkgever. Daar geloof ik niet zo in.
Of we het als MR goed doen? Dat vind ik moeilijk te zeggen. Wat ik hoor, is dat op sommige scholen MR leden jaknikkers zijn die zich (te) weinig verdiepen in de materie. Wij worden wel eens als lastig ervaren. Vooral als we 10x doorvragen op een bepaald onderwerp. Dan bewijzen we ons nut.
Onze taak is vast omschreven. We moeten gevraagd en ongevraagd advies geven over schoolbeleid. Voor de duidelijkheid: we doen dit niet namens het personeel. We hoeven geen ruggespraak te houden of verantwoording af te leggen.
Wat ik minder leuk aan het MR-werk vind is dat vergaderingen soms onnodig lang duren. Het kan ook allemaal wel wat efficiënter. Helaas is de animo onder collega’s om zich kandidaat te stellen voor de MR gering. Als je dit positief uitlegt dan zijn ze blijkbaar tevreden. Een andere uitleg is dat weinig docenten trek hebben in deze club.
MR en Werkdruk
Wij zijn als MR zeker met het onderwerp Werkdruk bezig. Zo vragen we altijd bij nieuw beleid van de schoolleiding wat eraf kan. Een mooi voorbeeld zijn de extra rondleidingen die aan ouders van groep 8 leerlingen worden geven. We hebben toen wel aan de schoolleiding gevraagd om collega’s te laten kiezen wat ze doen in plaats van èn èn.
Er is de afgelopen jaren behoorlijk wat geld naar het onderwijs gegaan om de werkdruk te verlichten. Zo kan iedereen individueel 50 uur (naar rato) inzetten om bijvoorbeeld minder les te geven. Dit jaar komen daar nog 63 uur extra bij. Daar bovenop is er voor het hele personeel een grote pot met geld om met elkaar in te zetten ter lastenverlichting. Het wordt een grote uitdaging om met elkaar te beslissen waar we het aan gaan besteden. Lesvermindering zal lastig gaan gezien het lerarentekort.
Mijn ‘werkdruk’
Ik werk 0,85 FTE. Dit zijn 17 uren en wat taken zoals de MR. Die taken worden veel te ruim beloond naar mijn idee. Het levert mij wel extra tijd op voor andere zaken. Mijn ervaring zorgt ervoor dat de werkdruk afneemt. Daarbij: we hebben op onze school een opslagfactor van 0,75. Dat betekent dat je per les een half uur voor- en nabereiding tijd hebt. Die ben ik er echt niet aan kwijt. Voor een startende collega die nog boven de stof moet komen te staan is dit misschien anders.
Mijn vrouw is huisarts. Zij werkt pas hard, soms wel 14 uur op een dag. Nee dan vind ik de werkdruk in het onderwijs enorm meevallen. Wat ik pittig vind is een klas temmen om een andere kant op te gaan dan zij zelf willen.
Eerlijk gezegd vind ik het klagen over werkdruk vaak maar gemiemel. Een paar maanden geleden las ik een artikel over ‘quiet quitting’ onder jongeren. Het idee is dat je bewust alleen het minimale voor je werk doet. Ik snap dat niet. Dat je zo in het leven staat! Ga gewoon werken denk ik dan, je wordt er toch voor betaald?
Het zou een interessant sociologisch onderzoek zijn waar dit vandaan komt. Volgens mij is het vooral een mindset. Als je gewoon zorgt dat je om 8.15 uur binnen komt en 17.30 uur weggaat dan krijg je zo veel gedaan. Maak er gewoon een normale werkdag alsof je in een fabriek zit.
Daarnaast moet je ook accepteren dat je niet alles kunt doen. Ook niet naast je werk. Ik zie veel jongere collega’s met FOMO (red: fear of missing out). De hele tijd op social media zitten om te laten zien hoe leuk je leven is. Èn naar de sportschool gaan, én concerten bezoeken, èn weekendjes Milaan etc… Ik word al moe als ik het allemaal hoor. Als je die drukke levensstijl wilt behouden ook als kleine kinderen komen ja dan wordt het nog drukker.
Mijn belangrijkste tip voor collega’s uit het onderwijs: accepteer dat niet alles kan.
