“Wil je weten wat ik verdien? Ik maak verdomme een verschil.”

“Kun je ze een beetje in toom houden, die pubers?”
Het is een vraag die veel docenten bekend voorkomt. Soms grappend bedoeld, soms serieus. Net als opmerkingen over werkdruk, het salaris of de zomervakantie. In gesprekken en in de media duikt vaak een beeld op van het onderwijs dat zich beweegt tussen twee uitersten: aan de ene kant het zware werk met lastige klassen, aan de andere kant de suggestie van een relatief comfortabele baan met veel vrije dagen. Dat beeld is hardnekkig. En meestal incompleet.

De Amerikaanse dichter en oud-docent Taylor Mali gaf er een opvallend antwoord op, in zijn spoken word-voordracht “What Teachers Make”. Tijdens een diner vraagt iemand hem wat hij ‘verdient’ als leraar. Niet zozeer in geld, maar als impliciete vraag: waarom zou je in vredesnaam docent worden?

Mali’s reactie is fel en persoonlijk. Hij vertelt wat hij doet: hoe hij leerlingen aan het denken zet, fouten laat maken, zichzelf laat verbeteren. Hoe hij een zes kan laten voelen als een overwinning, of een acht als een gemiste kans. Hoe hij contact legt met ouders, leerlingen laat schrijven, lezen, denken. En uiteindelijk:

“Wil je weten wat ik verdien? Ik maak verdomme een verschil.”

Zijn voordracht heeft wereldwijd veel mensen geraakt. Misschien omdat het zo helder verwoordt wat moeilijk te meten is: de waarde van onderwijs, van iemand die elke dag probeert een ander vooruit te helpen. Het zet aan tot nadenken over hoe we kijken naar het leraarschap, en hoe vaak dat oordeel gebaseerd is op aannames van buitenaf.

Mali’s woorden zijn geen pleidooi om docenten op een voetstuk te zetten. Wel laten ze zien dat het goed is om soms stil te staan bij wat een beroep in de kern betekent. Niet wat het oplevert op papier, maar wat het losmaakt bij anderen.